هنگامه تحویل سال چه دعایی می کردمت بهتر از این:

خنده ات از ته دل

گریه ات از سر شوق

روزگارت همه شاد

سفره ات رنگارنگ

و  تنی سالم و شاد

 که بخندی همه عمر...

 - "به کجا چنین شتابان؟"

گَوَن از نسیم پرسید.

 - "دلِ من گرفته زینجا،

 هوس ِ سفر نداری

 ز غبار ِ این بیابان؟"

 - "همه آرزویم، امّا

 چه کنم که بسته پایم ... "

 -  "به کجا چنین شتابان؟"

 - "به هر آن کجا که باشد به جز این سرا سرایم."

 - "سفرت به خیر! اما، تو و دوستی، خدا را

 چو ازین کویر ِ وحشت به سلامتی گذشتی،

 به شکوفه ها، به باران،

 برسان سلام ِ ما را.

 شفیعی کدکنی

تقدیمی بود به همه پاکدلان...

  به امید باورهای سپید